طراحی مدل سیاست‌گذاری در سینمای ایران با هدف ارتقای جایگاه بین‌المللی آن

نوع مقاله : مقاله علمی پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری، گروه مدیریت رسانه، دانشکده مدیریت و اقتصاد، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

2 استاد، گروه مدیریت رسانه، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران. استاد مدعو دانشکده مدیریت و اقتصاد، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

3 استاد، گروه مدیریت رسانه، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

4 استادیار، گروه مدیریت رسانه، دانشکده مدیریت و اقتصاد، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

چکیده

هدف: با توجه به اهمیت راهبردی سینما در جوامع معاصر و همچنین، توجه دولت‌ها و افکار عمومی به سینما به‌عنوان هنر، صنعت و رسانه، پژوهش حاضر درصدد طراحی مدل سیاست‌گذاری در سینمای ایران با هدف ارتقای جایگاه بین‌المللی آن است.
روش: از لحاظ راهبرد، پژوهش حاضر کیفی، از نوع گرندد تئوری (نظریه داده‌بنیاد) است. داده‌ها از طریق مصاحبه نیمه‌ساخت‌یافته با 12نفر خبره سیاست‌گذاری فرهنگی و سینما و به‌کمک روش نمونه‌گیری هدفمند، گردآوری شد. برای احصای مفاهیم و مقوله‌های فرعی و اصلی، مطابق با مدل پارادایمی استراوس و کوربین، کدگذاری نظری انجام گرفت و داده‌ها تحلیل شدند. اعتبارسنجی به‌شیوه تشکیل گروه کانونی و پایایی‌سنجی از طریق قابلیت تکرارپذیری (ضریب پایایی) انجام شد.
یافته‌ها: مدل سیاست‌گذاری در سینمای ایران، از 18 مقوله اصلی، 50 مقوله فرعی و 507 مفهوم به اشباع نظری رسید. بر اساس نتایج، شرایط علّی عبارت‌اند از: وجود مشکلات قانونی و حقوقی، وابستگی سینما به ساختار سیاسی و دولت، مشکلات مالی و سرمایه‌گذاری در سینما و عدم برخورداری از ساختار یکپارچه. شرایط زمینه‌ای عبارت‌اند از: مشکلات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری و حاکم بودن فضای بی‌اعتمادی بین ساختار سیاسی و فعالان سینما. شرایط مداخله‌ای: بی‌توجهی ساختار سیاسی به جهانی شدن، شرایط تحریمی کشور، عدم اعمال مدیریت دانش، بی‌توجهی به ظرفیت رسانه‌ها در بخش بین‌المللی و بی‌توجهی به بازاریابی و برندسازی. راهبردها بدین ترتیب مشخص شد: بازنگری، اصلاح و تدوین مسائل حقوقی و قانونی، حمایت بخش دولتی و عمومی، تلاش برای صنعتی‌کردن سینما و تعامل و هم‌افزایی داخلی و خارجی در حوزه سینما. پیامدها نیز عبارت‌اند از: تقویت دیپلماسی عمومی در جهان و ارتقای جایگاه سینمای ایران.
نتیجه‌گیری: سینما می‌تواند به‌عنوان ابزار اثرگذار، دریچه جدیدی از ایران به ‌روی جامعه بین‌المللی باز کند و علاوه بر حضور در بازار جهانی، به گسترش شناخت مخاطبان از فرهنگ ایران و در نتیجه خنثی‌شدن تبلیغ‌های منفی ایران در رسانه‌های خارجی کمک کند.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Designing a Policy Model for Iranian Cinema to Promote its International Status

نویسندگان [English]

  • Reza Mir Mehrabi 1
  • Taher Roshandel Arbatani 2
  • Ali Akbar Farhangi 3
  • Ataallah Abtahi 4
1 PhD Candidate, Department of Media Management, Faculty of Management and Economics, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.
2 Prof., Department of Media Management, Faculty of Management, University of Tehran, Tehran, Iran. Prof., Faculty of Economics and Management, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.
3 Prof., Department of Media Management, Faculty of Management, University of Tehran, Tehran, Iran.
4 Assistant Prof., Department of Media Management, Faculty of Management and Economics, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.
چکیده [English]

Objective
This research seeks to design a policy-making model for Iranian cinema to promote its international position
Methods
In terms of strategy, this study is qualitative and data-based theory research. To gather the required data, the researcher conducted semi-structured interviews with 12 cultural policy specialists and cinema experts using a purposive method. The interviews were analyzed through coding to enumerate concepts, subcategories, and mail categories according to Strauss and Carbin’s paradigm model (2018). The researcher explored the validity of the model using a focus group study and measured reliability via reproducibility (reliability coefficient).
Results
The policy-making model for Iranian cinema reached theoretical saturation as it consisted of 18 main categories, 50 subcategories, and 507 concepts. Causal conditions included the existence of legal problems in Iranian cinema, the dependence of cinema on the country’s political structure and government, financial and investment problems in cinema, and the lack of an integrated structure in this field. Background conditions included hardware and software problems in Iranian cinema and the mistrust between the Iranian political structure and cinema activists. Intervention conditions included the indifference of the political structure to globalization, the sanctions imposed on the country, lack of knowledge management in cinema regardless of the capacity of the media in the international cinema sector, and disregard for marketing and branding in cinema. Strategies included reviewing, reforming and formulation of legal issues, supporting the public sector in cinema, efforts to industrialize Iranian cinema, and domestic and foreign interactions and synergy in cinema. The obtained results proved that it is vital to strengthen Iran's public diplomacy in the world and improve the international position of Iranian cinema.
Conclusion
In conclusion, considering it an effective tool, Cinema can provide a fresh perspective to the international community as it helps expand the audience’s knowledge about the Iranian culture. Therefore, it neutralizes negative publicity advertised about Iran by foreign media.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Cultural policy making
  • Internationalization
  • Iranian cinema
  • Policy making

مراجع

ازکیا، مصطفی و ایمانی جاجرمی، حسین (1390). روش‌های کاربردی تحقیق، کاربرد نظریه بنیانی (جلد دوم)، تهران: انتشارات کیهان.
استراوس، انسلم و کوربین، جولیت (1397). مبانی پژوهش کیفی (فنون و مراحل تولید نظریه زمینه‌ای). (افشار ابراهیم، مترجم)، (چاپ هفتم). تهران: نشر نی.
استراوس، آنسلم و کوربین، جولیت (1385). اصول روش تحقیق کیفی، نظریه مبنایی (بیوک محمدی، مترجم) (چاپ اول). تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
اسدزاده، مصطفی و آشنا، حسام‌الدین (1399). نظریه سینمای دولتی ایران (تحلیل سیاست‏گذاری سینمای پس از انقلاب با تأکید بر سیاست‌های بنیاد سینمایی فارابی). مطالعات راهبردی سیاست‏گذاری عمومی، 10(34)، 252-271.
اشتریان، کیومرث (1386). سیاست‏گذاری عمومی ایران. تهران: میزان.
الوانی، سیدمهدی و شریف زاده، فتاح (1392). فرایند خط‌مشی‌گذاری عمومی. تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبائی.
امیرانتخابی، شهرود؛ صالحی امیری، سیدرضا؛ سلطانی‌فر، محمد و رضایی، علی‌اکبر (1394). ارائه الگویی جهت سیاست‏گذاری فرهنگی رسانه‌ها در ایران. فصلنامه راهبرد اجتماعی فرهنگی، 5(17)، 113-129.
ایوبی. حجت الله (1387). دولت و سینما در فرانسه. فصلنامه تحقیقات فرهنگی، 1(3)، 1-35.
برزو، خلیل؛ بای، عبدالرضا و مطلبی، مسعود (1399). سیاست‏گذاری فرهنگی و تأثیر آن بر قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران؛ مطالعه موردی صنعت سینما. پژوهش‌های سیاسی و بین‌المللی، 43، 307-327.
برژینسکی، زبیگنیو (1386). انتخاب: سلطه یا رهبری (امیر حسین نوروزی، مترجم). تهران: نشر نی.
دانایی فرد، حسن (1388). تحلیلی بر موانع تولید دانش در حوزه علوم انسانی. سیاست علم و فناوری، 2(1)، 1-16.
راودراد، اعظم و تمنایی، امیرحسین (1392). تحلیل رابطه سیاست‌های فرهنگی ـ سینمایی ایران با فیلم‌های معرفی شده به‌عنوان نمایندگان سینمای ایران به آکادمی اسکار. تحقیقات فرهنگی ایران، 6(1)، 81-103.
رایف، دانیل (1391). تحلیل محتوای پیام‌های ارتباطی (مهدخت بروجردی، مترجم)، تهران: سروش.
روشندل اربطانی، طاهر (1394). پژوهشی بنیادین در حوزه مفاهیم نظری سیاست‏گذاری رسانه‌ای. مدیریت دولتی، 7(3)، 481-504.
زیباکلام، صادق و بیات، جلیل (1393). سینما و قدرت نرم؛ سیاست تطبیقی آمریکا و چین. فصلنامه مطالعات میان فرهنگی، 10(24)، 43-72.
ضیایی، سیدمسلم (1398). بررسی جامعه‌شناختی سیاست‏گذاری‌های فرهنگی با تأکید بر سینما از سال 1388 الی 1396. پایان نامه کارشناسی ارشد دانشگاه یاسوج، دانشکده علوم پایه.
فلیک، اووه (1388). درآمدی بر تحقیق کیفی (چاپ دوم)، (هادی جلیلی، مترجم). تهران: نشر نی.
قنبری باغستان، عباس و انصاری، نفیسه (1398). سیاست‏گذاری رسانه‌ای و تأثیر آن بر توسعه: مطالعه موردی کشور هند. فصلنامه مطالعات فرهنگی و ارتباطات، 15(57)، 141-168.
مظفر، حسین؛ رضائیان، مهدی؛ حاجی پروانه، عباسعلی و الهام‌بخش، مجید (1399). طراحی مدل سیاست‏گذاری فرهنگی رسانه ملی. فصلنامه مطالعات مدیریت راهبردی دفاع ملی، 3(12)، 75-108.
مومیمند، مریم (1398). بررسی سیاست‏گذاری سینمایی ایران بعد از انقلاب اسلامی و نقش آن در تضاد میان اجتماع سینماگران و دولت. پایان‌نامه کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی.
 
References
Alvani, S. M., & Sharifzadeh, F. (2013). General policy-making process. Tehran, Allameh Tabatabaei University Press. (in Persian)
Amirantekhabi, SH., Salehi Amiri, S.R., Soltanifar, M., & Rezaei, A. A. (2015). Providing a model for cultural policy-making of the media in Iran. Social-Cultural Strategy Quarterly, 5 (17), 113-129. (in Persian)
Asadzadeh, M., Ashna, H. (2020). Theory of Iranian State Cinema (Post-Revolutionary Cinema Policy Analysis Emphasizing on the policies of the Farabi Cinema Foundation). Strategic Studies of public policy, 10(34), 252-271. (in Persian)
Ashtrian, K. (2007). Public policy of Iran. Tehran, Mizan. (in Persian)
Ayoobi, H. (2008). Government and Cinema in France: How to Stand Up against American Cinema. Journal of Iranian Cultural Research, 1(3), 1-35. (in Persian)
Azkiya, M., & Imani, H. (2011). Applied research methods, application of fundamental theory. Tehran, Kayhan Publications. (in Persian)
Borzoo, K., Motallebi, M., Bai, A. (2020). Cultural policy-Making and its Impact on the Soft Power of the Islamic Republic of Iran; a Case Study of the Film Industry. Political and International Researches Quarterly, 11(43), 307-327. (in Persian)
Brzezinski, Z. (2007). Choice: domination or leadership. (Amir Hossein Norozi, Trans.).  Tehran: Nashr-e Ney. (in Persian)
Danaei Fard, H. (2009). An Analysis of Barriers to Knowledge Generation in Field of the Humanities: Some Recommendations for Promoting the Capacity of Iranian Science Policy. Journal of Science and Technology Policy, 2(1), 2-15. (in Persian)
Fayoyin, A. (2017). Media Advocacy and Strategic Networking in Transforming Norms and Policies. In Citizenship, Democracies, and Media Engagement among Emerging Economies and Marginalized Communities (pp. 347-370). Palgrave Macmillan, Cham.
Flick, O (2009). An Introduction to Qualitative Research (2th ed.). (Hadi Jalili, Trans.). Tehran, Nashr-e Ney. (in Persian)
Freedman, D. (2010). Media policy silences: The hidden face of communications decision making. The International Journal of Press/Politics, 15(3), 344-361.
Ghanbari Baghestan, A., Ansari, N. (2020). Media Policy-Making and its Impact on the Process of Development: The Case of Indian Media. Cultural Studies & Communication, 15(57), 141-168. (in Persian)
Gómez, R., & Larroa, A. M. (2014). Cultural industries and policy in Mexico and Canada after 20 years of NAFTA. Norteamérica, 9(2), 173-204.
Hill, J., & Kawashima, N. (2016). Introduction: film policy in a globalised cultural economy. International Journal of Cultural Policy, 22(5), 667-672.
Hobikoğlu, E. H., & Cetinkaya, M. (2015). In Innovative Entertainment Economy Framework, Economic Impacts of Culture Industries: Turkey and Hollywood Samples. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 195, 1435-1442.
Lee, S. T. (2021). Film as cultural diplomacy: South Korea’s nation branding through Parasite (2019). Place Branding and Public Diplomacy, 1-12.
Momimand, M. (2019). A study of Iranian cinema policy after the Islamic Revolution and its role in the conflict between the filmmakers' community and the government. Master Thesis, Shahid Beheshti University, Faculty of Literature and Humanities. (in Persian)
Mozaffar, H., Rezaiyan, M., Hajiparvaneh, A., Elhambakhsh, M. (2020). Designing a cultural policy model for national media. Interdisciplinary Studies on Strategic Knowledge, 3(12), 75-108. (in Persian)
Raif, D. (2012). Content analysis of communication messages, (Mahdokht Boroujerdi, Trans.). Tehran, Soroush. (in Persian)
Ramírez, L. & Lorens, F. (2019). Cinema, Authoritarianism and Media Policy in Argentina: The Mar del Plata Film Festival of 1968. Historia Crítica, (72), 139-160.
Ravadrad, A., Tamannaei, A. (2013). An Analysis of the Relationship between Cultural- Cinematic Policies of Iran and the Movies Introduced as the Representative of Iranian Cinema to the Academy of Oskar. Journal of Iranian Cultural Research, 6(1), 81-103.
(in Persian)
Roshandel Arbatani, T. (2015). Essential research in the field of theoretical concepts of media policy. Journal of Public Administration, 7(3), 481-504. (in Persian)
Strauss, A., & Corbin, J. (2006). Principles of qualitative research method, basic theory, translated by Mohammadi Buick. (1th ed.). Tehran, Institute of Humanities and Cultural Studies. (in Persian)
Strauss, A., & Corbin, J. (2018). Fundamentals of qualitative research (techniques and stages of production of grounded theory). (Ibrahim Afshar, Trans.). Tehran, Nashr-e Ney.
(in Persian)
Su, W. (2014). Cultural Policy and Film Industry as Negotiation of Power: The Chinese State’s Role and Strategies in its Engagement with Global Hollywood 1994–2012We. Pacific Affairs, 87(1), 93-114.
Viteazul, M. (2018). Cinema as a tool of influence in the portfolio of Iran’s public diplomacy, International conference RcicL”18. Redefining community in international context. Bucharest 17-19may.
Yang, Y. (2016). Film policy, the Chinese government and soft power. New Cinemas: Journal of Contemporary Film, 14(1), 71-91.
Ziaee, S. M. (2019). Sociological study of cultural policies with emphasis on cinema from 2009 to 2017. Master Thesis, Yasouj University, Faculty of Basic Sciences. (in Persian)
Zibakalam, S., Bayat, J. (2015). The Cinema and Soft Power, comparative politics of America and China. Intercultural Studies Quarterly, 10(24), 43-72. (in Persian)
مدیریت دولتی
دوره 14، شماره 2
1401
صفحه 169-194

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار